იურიდიული განათლება არ არის აუცილებელი იმის გასაგებად, რომ საკუთარი თავის დაცვა სასამართლოში, როდესაც ყველა ეჭვი მკვლელობაში შენზეა მიპყრობილი, საეჭვო იდეაა. მაგრამ ფსიქოლოგიური ტრილერის „უდანაშაულობის პრეზუმპცია“ მთავარი გმირი, რასტი სებიჩი, როგორც ჩანს, იურიდიულ სკოლაში ამ გაკვეთილებს არ დასწრებია. ნებისმიერ შემთხვევაში, ეს მოულოდნელი მობრუნება მხოლოდ ერთი მკვდარი წრეა იმ ამერიკულ ატრაქციონებში, რომელზეც შოურანერი დევიდ ე. კელი მიგვატარებს. შოუს, სახელად „უდანაშაულობის პრეზუმპცია“, თითქოს მოსაწყენი დასახელება აქვს, მაგრამ ეს უკვე თავისთავად მოტყუებაა. სიუჟეტი გვაოცებს მოულოდნელი სცენარით, თუმცა არა მაშინ, როდესაც ამას ველით, და ცივდება სული 90-იანი წლების საუკეთესო ტრილერებზე მინიშნებებით. მთავარი როლის შემსრულებელმა ჯეიკ ჯილენჰოლმა ახალ შოუს უწოდა „ტელევიზიის ზოდიაკი“ და მალევე, როცა ხედვას დაიწყებ, ხვდები, რატომ – ზედმეტად ბევრი პასუხგაუცემელი კითხვა და ადამიანური პათოლოგიების ჭაობი თავით ითრევს.

Apple TV+-ის სერიალი გადაღებულია სკოტ ტუროუს წიგნის მიხედვით, შემდეგ 1990 წლის წარმატებული ფილმისა, რომელშიც მთავარ როლს ჰარისონ ფორდი ასრულებდა. ის მოგვითხრობს ჩიკაგოს პროკურორის ოფისის ვარსკვლავზე, რასტი სებიჩზე. მისი თითქმის სუპერგმირული შესაძლებლობები პროკურატურაში ბოროტმოქმედების ციხეში მოხვედრას უზრუნველყოფს და კოლეგებს აღიზიანებს, განსაკუთრებით ტომი მოლტოს, რომელიც მისი მთავარი კონკურენტია. მაგრამ მოლტო ზეიმობს, როცა ხალხის საყვარელი გმირი უშვებს მტკივნეულ შეცდომას, რაც საჯაროდ ხდება ცნობილი. სებიჩის სახლში აღმოაჩენენ მისი კოლეგის, კეროლინ პოლიმუსის ცხედარს. უფრო მეტიც, ყველა გაიგებს, რომ რასტი მასთან ცოლს ღალატობდა და ეს გატაცება ორსულობით დასრულდა. მაგრამ ერთი საქმეა ღალატი, რომელიც მისმა მეუღლემ, ბარბარამ, გარკვეული ტრაგიზმით მიიღო, ხოლო მეორე – ორსული ქალის სასტიკი მკვლელობა. ყოველ ახალ მობრუნებაზე ყველა მტკიცებულება სებიჩისკენ მიუთითებს. მას მხოლოდ დაკარგული მკვლელობის იარაღი იცავს. სანამ გამომძიებლები "ბლაგვი საგნის" ძებნით არიან დაკავებულნი, თავად რასტი აწყობს თავის დაცვის სტრატეგიას, ამასთან სულ უფრო ნაკლებად აკონტროლებს ბრაზის აფეთქებებს და სტრესს, რომელიც მის სულზე მარყუჟივით იჭერს.

რა თქმა უნდა, „უდანაშაულობის პრეზუმპციის“ მთავარი ინტრიგა არის კითხვა – „მკვლელი იყო თუ არა?“ და მარჯვე ოსტატობით გვსვლიან ცრუ მიმართულებით. ნაჩვენებია, რომ მთავარი გმირი შესანიშნავი პროკურორია, მაგრამ ასევე უამრავი პირადი დემონი ჰყავს – ბრაზის მართვის პრობლემები და ძლიერი სექსუალური ლტოლვა. სწორედ ასეთი იშვიათი ტიპაჟი მიიზიდა სცენარისტ დევიდ ე. კელიმ, რომელმაც გვატყუებდა HBO-ს ჰიტში „პატარა დიდი ტყუილი“, პარალელურად მკვლელობის გამოძიებასთან ერთად ადამიანური ვნებებისა და ქორწინების მძიმე მხარეებს სწავლობდა, რაც ბავშვებზე ახდენდა გავლენას. გარდა ამისა, კელი არის ავტორი, რომელმაც მრავალი სამართლებრივი შოუ შექმნა, მათ შორის „ელი მაკბილი“, „პრაქტიკა“ და „ბოსტონის იურისტები“. ამიტომ, თუ ვინმეს შეუძლია დაწესებული დაძაბულობის ატმოსფეროს შექმნა, ეს სწორედ 11 „ემის“ მფლობელია.

„რასტის უცნაური ხასიათი აქვს. ის ერთდროულად გმირიცაა და ანტიგმირიც. ის გულწრფელად სჯერა სიმართლის, თუმცა ცრუობს. ის არის სამართლიანობის დამცველი, მაგრამ ერთდროულად აზიანებს მას. ის ნამდვილი ოჯახის კაცია, თუმცა ღალატობს ცოლსა და შვილებს. ყველაზე ახლო მეგობართან, რეიმონდთანაც კი, საეჭვოდ იქცევა. ეს ყველაფერი არ ნიშნავს, რომ ის არ არის თავისი პრინციპების ერთგული, უბრალოდ, ძალიან უჭირს მათთან თანახმად ცხოვრება,“ ამბობს კელი. სწორედ ეს სიტყვები გვახსენებს ისეთ სერიალებს, როგორებიცაა „ჯეიკობის დაცვისას“, სადაც მშობლები ცდილობდნენ თავი დაერწმუნებინათ, რომ არ ეპარებოდათ ეჭვი საკუთარ შვილზე. „უდანაშაულობის პრეზუმპცია“ მსგავს თემებს ეხება – კრიზისში მყოფი კაცი, ოჯახი, რომელიც განადგურების ზღვარზეა, საზოგადოების ძლიერი ზეწოლა და მცდელობა იპოვო ის წერტილი, რომელიც გარდატეხს ადამიანს დამნაშავედ, თუნდაც ის არავის მოუკლავს. და ამასთანავე, სერიალი გვაოცებს არატრადიციული თხრობის მანერით – მაგალითად, ჩვენ მივეჩვიეთ, რომ გმირი ყველაფერს ყველასგან მალავს, ხოლო რასტი დიდი ხანია მეუღლეს თავისი ღალატის შესახებ გამოუტყდა, თუმცა ეს მაინც ვერ შველის სიტუაციას.

ამ რთულ ისტორიას განსაკუთრებულად დაძაბული ატმოსფერო რეჟისორმა გრეგ იაიტანესმა („დრაკონის სახლი“, „კასლ როკი“) მიანიჭა, რომელიც ყოველთვის ოცნებობდა 90-იანი წლების ტრილერების მსგავსად რაიმე დაედგა. ის ოლივერ სტოუნის „ჯონ ფ. კენედიდან“, რიჩარდ ფლეიშერის „ძალადობიდან“ და სიდნი ლუმეტის „ვერდიქტიდან“ შთაგონებით გადაიღო ისეთი სასამართლო სცენები, რომ ადგილიდან ფეხის მოსროლა შეუძლებელია. დაკითხვის პროცესები დინამიკურია და ცოცხალი კამერითაა გადაღებული, რაც დაძაბულობას ამძაფრებს. ამას გარდა, რასტისა და კეროლინის წარსულზე გადაღებული ფლეშბექები თითქოს სიზმრებიდან არის ამოღებული, რაც შეიძლება ნებისმიერ მომენტში კოშმარად იქცეს. იაიტანესმა ასევე შეისწავლა მამაკაცის კრიზისი და აჩვენა, რამდენად სახიფათოა მისი მდგომარეობა.

რა თქმა უნდა, მსახიობების გარეშე არაფერი გამოვიდოდა. პირველ რიგში, უნდა ვაღიაროთ, რომ ჯეიკ ჯილენჰოლი შესანიშნავ ფიზიკურ ფორმაშია (სერიალი „გზისპირა სახლის“ პარალელურად გადაიღეს), მაგრამ უფრო მეტად შთამბეჭდავია მისი უნარი, გაასახიეროს ხასიათი, რომლის სული გაცვეთილი და ჩაკეტილია, როგორც ეს „ღამის ქრონიკაში“ და „პატიმრებში“ გააკეთა. მისი შთამბეჭდავი ფიზიკური მონაცემები აქაც მნიშვნელობას ატარებს – ჯანმრთელი სხეულის კონტრასტი გატეხილ სულთან. მეორე მხრივ, ჯეიკისა და მისი სიძის, პიტერ სარსგარდის, ქიმია შთამბეჭდავია. რეჟისორის თქმით, მათმა ნათესავურმა კავშირმა ისინი იმდენად დაახლოვა, რომ სცენაზე სიძულვილი ბუნებრივად წარმოაჩინეს.

მსახიობების შესრულებას კიდევ უფრო ავსებს „სიკვდილის“ შემსრულებელი რუთ ნეგა („პასტორი“), ბილ კემპი („ლომკა“), რენატე რეინსვე („ყველაზე ცუდი ქალი“), ასევე ო-ტი ფაგბენლი („მხევლის წიგნი“), ვირჯინია ქული („ფილტვური კოშკი“), ელისაბედ მარველი („სამშობლო“), ნომა დუმეზვენი („მკვლელობა ერთ კორპუსში“) და ლილი რეიბი („ამერიკული საშინელებათა ისტორიები“).

„უდანაშაულობის პრეზუმპცია“ წააგავს ისეთ შოუებს, როგორიცაა „ჯეიკობის დაცვა“, „ცოდვილი“, „თქვენი ღირსება“ და „ბატონი მერსედესი“. ეს ისტორიები არასდროს ბეზრდება მაყურებელს – ადამიანის ბუნ